W ciągu kilku ostatnich lat rozwój technologii cyfrowych osiągnął bardzo wysokie tempo, a jego oddziaływanie zaczęło mieć znaczący wpływ na właściwie każdy aspekt codziennego życia oraz globalnej gospodarki. Wraz z dynamicznym postępem transformacji cyfrowej zwiększyła się również skala występujących zagrożeń. Dlatego zapewnienie odpowiedniego poziomu cyberbezpieczeństwa stało się kluczowe dla sprawnego funkcjonowania państwa.
22 października 2019 roku Rada Ministrów przyjęła uchwałę w sprawie Strategii Cyberbezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej na lata 2019-2024. Dokument obowiązuje od 31 października 2019 roku i zastępuje Krajowe Ramy Polityki Cyberbezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej na lata 2017-2022.
W 2018 roku ITU opublikowało „Przewodnik po opracowaniu Krajowej Strategii Cyberbezpieczeństwa” (Guide to developing a national cybersecurity strategy[1]). Dokument ma stanowić wsparcie dla państw, które przygotowują strategię. Opisano w nim poszczególne etapy, od identyfikacji potrzeb, poprzez analizy, opracowanie dokumentu, wdrożenie, aż do ewaluacji. Dodatkowo w przewodniku znajdują się przykłady dobrych praktyk w zakresie zarządzania, oceny […]
18 stycznia 2018 r. Minister Cyfryzacji przedstawił plan działań dotyczący Krajowych Ram Polityki Cyberbezpieczeństwa. Dokument ten, podobnie jak same KRPC, opracował międzyresortowy zespół. Jest to dokument planistyczny.
13 września 2017 r. Komisja Europejska przedstawiła komunikat będący aktualizacją Strategii Cyberbezpieczeństwa UE.
7 czerwca 2017 roku Rada UE przyjęła konkluzje w sprawie ram wspólnej unijnej reakcji dyplomatycznej na szkodliwe działania cybernetyczne – „zestaw narzędzi dla dyplomacji cyfrowej” (diplomacy toolbox). Celem dokumentu jest ustanowienie sposobu postępowania w przypadku szkodliwych działań w cyberprzestrzeni podejmowanych przeciwko państwom członkowskim. UE wyraźnie podkreśla, że nie będzie tolerować wrogich działań w cyberprzestrzeni oraz zapowiedziała utworzenie ram wspólnej, unijnej reakcji dyplomatycznej.
Krajowe Ramy stanowią zbiór założeń, którymi kierował się rząd przy tworzeniu Ustawy o krajowym systemie cyberbezpieczeństwa. Ich głównym celem było zapewnienie wysokiego poziomu bezpieczeństwa sektora publicznego, sektora prywatnego oraz obywateli, którzy korzystają z usług cyfrowych. Dokument został przyjęty 9 maja 2017 roku uchwałą Rady Ministrów nr 52/2017.
Komunikat przedstawiony przez Komisję Europejską w lipcu 2016 r. był zapowiedzią zintensyfikowanej współpracy mającej zwiększyć gotowość reagowania na incydenty cybernetyczne. Dokument podjął również kwestię pokonywania wyzwań stojących przed jednolitym rynkiem cyfrowym w Europie oraz rozwijania zdolności przemysłowych w dziedzinie cyberbezpieczeństwa.
Dokument ma zapewnić bezpieczne funkcjonowanie Rzeczypospolitej Polskiej w cyberprzestrzeni. Został opracowany przez Biuro Bezpieczeństwa Narodowego i zaakceptowany 12 stycznia 2015 roku przez Radę Bezpieczeństwa Narodowego, która jest organem doradczym Prezydenta RP.
Polityka Ochrony Cyberprzestrzeni RP z 2013 roku to pierwszy dokument strategiczny w zakresie cyberbezpieczeństwa w Polsce. Jej celem strategicznym było osiągnięcie akceptowalnego poziomu bezpieczeństwa cyberprzestrzeni państwa. Polityka w 2017 roku została zastąpiona przez Krajowe Ramy Polityki Cyberbezpieczeństwa RP.
Strategia bezpieczeństwa cybernetycznego UE jest pierwszym dokumentem strategicznym UE w zakresie cyberbezpieczeństwa. Została opublikowana 7 lutego 2013 roku przez Komisję Europejską[1]. W tym samym czasie KE przedstawiła również projekt Dyrektywy w sprawie środków na rzecz wysokiego wspólnego poziomu bezpieczeństwa sieci i systemów informatycznych na terytorium Unii (tzw. Dyrektywa NIS). Strategia podkreśliła, że technologie informacyjno-komunikacyjne stanowią […]