Strategia bezpieczeństwa cybernetycznego UE jest pierwszym dokumentem strategicznym UE w zakresie cyberbezpieczeństwa. Została opublikowana 7 lutego 2013 roku przez Komisję Europejską[1]. W tym samym czasie KE przedstawiła również projekt Dyrektywy w sprawie środków na rzecz wysokiego wspólnego poziomu bezpieczeństwa sieci i systemów informatycznych na terytorium Unii (tzw. Dyrektywa NIS).
Strategia podkreśliła, że technologie informacyjno-komunikacyjne stanowią fundament wzrostu gospodarczego i mają krytyczne znaczenie, ponieważ leżą u podstaw złożonych systemów, które napędzają gospodarkę w sektorach, takich jak finanse, opieka zdrowotna, energetyka i transport. Z tego powodu niezwykle istotne jest budowanie trwałej współpracy w zakresie cyberbezpieczeństwa pomiędzy administracją i kluczowymi sektorami gospodarki. Potrzebę tę miał zaadresować przede wszystkim projekt Dyrektywy NIS.
Kierunki działania strategii cyberbezpieczeństwa
Strategia wyznaczyła pięć kierunków działań, które miały zapewnić większy poziom bezpieczeństwa cybernetycznego UE:
- Osiągnięcie odporności na zagrożenia cybernetyczne.
- Radykalne ograniczenie cyberprzestępczości.
- Opracowanie polityki obronnej i rozbudowa zdolności bezpieczeństwa cybernetycznego w powiązaniu ze Wspólną Polityką Bezpieczeństwa i Obrony UE.
- Rozbudowa zasobów przemysłowych i technologicznych na potrzeby bezpieczeństwa cyberprzestrzeni.
- Ustanowienie spójnej międzynarodowej polityki w zakresie cyberprzestrzeni dla Unii Europejskiej i promowanie podstawowych wartości UE.
Zwalczanie cyberprzestępczości oraz wspólna odpowiedzialność
Strategia wskazuje na potrzebę wprowadzenia rygorystycznych i skutecznych przepisów w celu zwalczania cyberprzestępczości. W tym kontekście odnosi się do:
- Dyrektywy 2011/93/UE o zwalczaniu wykorzystywania seksualnego dzieci w Internecie, określającej normy przestępstw CSAM oraz ich karania, zapobiegania, wsparcia ofiar czy usuwania treści CSAM z Internetu.
- Dyrektywy 2013/40/UE dotyczącej ataków na systemy informatyczne, a także określającej normy przestępstw komputerowych i ich karania.
- Powołania Europejskiego Centrum ds. Walki z Cyberprzestępczością (EC3) w ramach Europolu, które miało zwiększyć zdolność operacyjną działań zapobiegających i zwalczających przestępczość w cyberprzestrzeni.
Komisja podkreśla także, że zagrożenia, incydenty a także przestępstwa popełniane w cyberprzestrzeni nie mają granic. Dlatego wszystkie podmioty – począwszy od organów ds. bezpieczeństwa sieci i informacji, poprzez CERTy, organy ścigania i przedstawicieli branży teleinformatycznej – muszą wziąć wspólną odpowiedzialność za zapewnienie bezpieczeństwa cybernetycznego, zarówno na poziomie krajowym, jak i Unii Europejskiej.
[1] Komisja Europejska opublikowała 7 lutego 2013 roku „Wspólny komunikat Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów – Strategia bezpieczeństwa cybernetycznego Unii Europejskiej: otwarta, bezpieczna i chroniona cyberprzestrzeń.”